Het mysterie van de verdwenen badjas – deel 3

Welkom terug bij Het mysterie van de verdwenen badjas! Vandaag schrijf ik deel 3. Gaat Michelle haar badjas terugvinden? De sleutel van haar kluisje zit in de zak, dus ik hoop van wel, haha. Aan het einde van het vorige deel had ze net de moed opgebouwd om iemand aan te spreken.

De vrouw

“Pardon,” zei Michelle toen ze naast de vrouw stond. “Ik ben mijn badjas kwijt. Heeft u toevallig de sleutel van kluisje 231 in uw zak? Ik zag dat we dezelfde waterfles hadden.” Het voelde dom om te zeggen. Wie overkwam er nu weer zoiets? De vrouw trok haar wenkbrauwen op en voelde in de zakken van haar badjas. Ze schudde zijn hoofd. “Lijkt erop van niet,” antwoordde ze. “Moet ik helpen zoeken?”

Michelle glimlachte. “Dat is niet nodig,” zei ze. Hoe zou ze überhaupt kunnen helpen? Samen mensen vragen? Ze stond op van haar ligstoel en voelde nog een keer demonstratief in haar zakken. Ze schudde haar hoofd opnieuw. "Sorry," zei ze. "Ik wil echt wel helpen, als het kan! Mensen vragen of ze je badjas hebben gezien. Ik heb zelf ook weleens zoiets gehad, maar gelukkig had ik toen mijn sleuteltje gewoon om mijn arm zitten.” Michelle knikte dankbaar. “Als je dat echt wilt doen…”

Daisy

”Hoe heet je eigenlijk?” vroeg de vrouw, terwijl ze samen op de uitkijk waren voor meer mensen die dezelfde waterfles hadden, of die er gewoon om de een of andere reden verdacht bij liepen. “Michelle,” zei Michelle. “Ik ben Daisy,” antwoordde de vrouw. “Sorry dat ik je hierbij betrek,” zei Michelle. “Jij komt hier natuurlijk ook gewoon voor je rust.” Daisy glimlachte. “Geen zorgen, ik vind het altijd gezellig om nieuwe mensen te leren kennen, zelfs in de sauna.”

Hoewel het fijn was dat ze nu iemand had die haar hielp, voelde Michelle zich niet veel rustiger. Iemand liep hier rond met haar kluissleutel en in die kluis zaten haar telefoon en portemonnee. Stel dat degene die de sleutel gevonden had besloot om die te stelen! Het zou super gemakkelijk zijn: haar spullen in een ander kluisje leggen en de badjas terughangen om het bewijs kwijt te zijn. Ze sprak het uit tegen Daisy die haar gerust probeerde te stellen: “Ik wed dat er een bewakingscamera op de kluisjes staat.”

De boze man

“Daar!” Daisy wees enthousiast naar de andere kant van het zwembad, waar een wat oudere man die ook hetzelfde merk mineraalwater dronk. Net op het moment dat ze aan het wijzen was, keek de man hun kant op. Oh nee! Hij leek geïrriteerd te zijn. Dat was geen goed begin voor dit gesprek! Maar hij droeg wel een gehuurde saunabadjas , dus Michelle wist dat ze het moest proberen. Met Daisy aan haar zijde liep ze om het zwembad heen naar de man toe.

“Wat stonden jullie te wijzen?” vroeg hij, toen ze bij hem in de buurt waren. “Doe ik iets raars?” “Nee, nee, zeker niet!” riep Michelle uit. “Ik ben op zoek naar degene die per ongeluk mijn badjas van de kapstok heeft gehaald. We hebben hetzelfde waterflesje en mijn kluissleutel zit in de zak, dus ik dacht…” ze hield langzaam op met praten. De man voelde in zijn zakken en schudde boos zijn hoofd. “Geen sleutel. Wat denk je? Dat ik mijn eigen badjas niet terug kan vinden? Laat me met rust.”

Andere badjassen

De reactie van de man gaf Michelle nog meer tegenzin om andere mensen aan te spreken. Ze kon moeilijk iedereen gaan lastigvallen, toch? Met Daisy had ze geluk gehad, maar niet iedereen zou zo vriendelijk reageren. “Wat een chagrijn,” merkte Daisy op. “Hij kan ons toch wel gewoon even helpen?” Michelle haalde haar schouders op. “Hij heeft in ieder geval in zijn zakken gekeken, dus die kunnen we ook afstrepen.”

Ze bleven nog even rondkijken, maar verloren langzaam de moed. Het was niet eens zeker dat de badjas gepakt werd door iemand met dezelfde waterfles. Michelle keek nog eens jaloers naar de mensen met een lichtblauwe, grijze of zelfs zwarte saunabadjas . Zo een zou je direct herkennen! Niemand zou hem zomaar van de kapstok pakken en zelfs als iemand dat deed, zou je diegene direct kunnen spotten.

De receptie

Daisy kwam op het idee om langs de receptie van de spa te gaan. Misschien zouden ze daar kunnen helpen of in ieder geval een nieuwe badjas mee kunnen geven. Dan had Michelle in ieder geval iets anders om aan te trekken dan haar handdoek. Michelle liep met Daisy mee naar de kleedkamer, waar Daisy een lange jurk uit haar kluisje haalde. “Deze kun je wel even aantrekken als we naar de receptie lopen,” zei ze. Michelle knikte dankbaar.

De receptioniste was vriendelijk toen ze Michelles verhaal aan haar uitlegden. Daisy schoot de huur van een nieuwe badjas voor, met de boodschap dat ze wel een tikkie zou sturen als Michelle haar spullen terug had. De receptioniste stelde voor om een omroep via de intercom te doen, met de vraag of iemand de badjas met de kluissleutel gevonden had. Zo konden ze iedereen tegelijk vragen, in plaats van iedereen individueel.

Michelle voelde zich zenuwachtig toen de intercom een deuntje speelde en de stem van de receptioniste daarna door de hal – en waarschijnlijk ook binnen – klonk. “Dames en heren, een van onze gasten is haar badjas met kluissleutel kwijt. Zou u willen controleren of u uw eigen badjas draagt? De sleutel kunt u afgeven bij de receptie. Dank u wel.”